Dojrzałe lato.

 Mama, tata ,praca sąsiedzi, szkoła, szybko rośniesz.

Jest już zielono, Wielkanoc się błyszczy, i wszystko na nowo zakwita, tak samo jak kiedyś. Tęskni się , a potem nudy na pudy, bo to już było. Trochę sobie choruje, przyznam, że od dawna mam  Borelioza to takie coś wrednego i rzadko spotykanego , ale dopadła mnie i ponoć do śmierci mojej mi nie odpuści. Bywają lepsze okresy latem, i  kiedy wszystko mniej mnie boli , pisze i czytam. Choć aktywność już kiepska, 

przecież nie mogę  się poddać.

Minęła Wielkanoc, jest różany czerwiec, piąta rano, i już działa czarodziejska  energia słońca, budzisz się , ptaszki urzędują na gałązkach, i chcesz czy nie, wpadasz w ten cudny niebyt ..

 

Lato pachnie i czaruje, jak zalotna kobieta.

Ja pakuje walizki i wybieram sobie trasę , żeby tylko nie autostradami. 

Uciekam , gdzie nie ma zasięgu .

Jeszcze scenka czerwcowa : róże mojej matki i szpadel ojca pod jabłonką, zapach papierówek ...gdzie to jest ?

A Linda gra w reklamie PKO, bo przetrwonił już pieniążki z aktorstwa, i zdrowia mu brak, ale trochę układów i kilku kolegów jednak mu zostało, no i legenda :) ach, ci dobrze ustawieni i pamietający znajomi... u nas to podstawa kariery. Nie ma przypadków.

Teraz, w czas dojrzałej starości wraca się myślami do tamtych lat młodości luzu artystycznego. Pan Boguś onegdaj młody bóg , też już jest stary,  ale czasem się prostuje i coś tam kombinuje:) Te roczniki tak mają :)) My , trochę przegrani , ja też coś wiecznie kombinuję , i nie mogę się odkleić od przeszłości chmurnej, burzliwej, a teraz widzę , że nijakiej. 

Pewnie długo głupia byłam, i długo dojrzewałam. Teraz  szukam po omacku, jak sroczka, trochę tu trochę tam ....

i zrobiła się zima:) 

taka rozkapryszona i mglista. jak kobieta owiana tajemnicą :)Na przystankach autobusowych przygarbione w pozie embrionalnej miejskie ludziki . Raczej emeryci i studenci, reszta w korporacjach albo na zdalnym , i w pocie czoła wypracowuje swój kapitał, to może i ja relaksacyjnie, swoje pięć groszy dołożę

cos z kobiecych opowiastek, bo idzie czas spokoju, czas Bożego Narodzenia

c.d.n.

styczeń niestyczniowy

 Obiecałam sobie, że nie będzie polityki, i choć wszystko jest polityką , tego się trzymam. 

Zima w pełni, powiedziałabym, 

pseudo-zima :) bo mokra, i na plusie, ale mówią , że ciepełko przyjdzie :)

Leżaki, kocyki, dmuchane materacyki, motyle , piękne bzdurki , i pociągi do wszystkiego.... 

i autem w góry , bo nie na Mazury, gdzie komarowa szarańcza krwiopijców dybie na każde ciało, byle krew miało .

       Rozeznanie terenów i klimatów przychodzi z wiekiem, wtedy wszystko jest łatwiejsze w ocenie, i zmienia się perspektywa, choć nam dojrzałym  jest już bliżej niż dalej , i real jest mniej bolesny. Znałam taka uroczą blond Zosie wiecznie walczącą  z dominacją narzeczonych .Zamknięta w sobie hipochondryczka, wszystko traktowała  jako fazy przejściowe,

żeby było jej łatwiej żyć. Zawsze z usteczkami na czerwono nie wyglądała na męczennice. Uchodziła za nieskomplikowaną i pracowitą Zosię, a trafiała na drani, bo była za miękka. Niewielu ich było, bo nie szukała, bo zawsze u mężczyzn  się czegoś bała, może izolacji i oddania? a tego nie chciała. 

     Z góry przeczuwała, że to nie ten, trwało to jak w filmie krótko-metrażowym, i zawsze bała się słowa koniec. Kalkulowała, kłamała , unikała spotkań i telefonów. Mężczyźni, jak to mężczyźni,  też nigdy nie wiedzieli, co w takim aniele siedzi : opiekunka, sprzątaczka, modelka .  

Przystojniaki szukają wygody, oraz ideału. Żenią się, zdradzają , rozwodzą, i na nowo, idą jak w dym. Zosia dziś starą panną jest, i nie wie , czy żałuje. Instynkt rozeznania  trochę zniszczył jej kontakty z ludźmi,  ale  izolacja nie zrobiła z niej dziwaczki, i roztropnie patrzyła na życie. Mężczyźni pewnie tak nie gdybają, bo szkoda im czasu:)

Kobieta szacuje swoja urodę , i możliwości . Cmok, cmok ... Zosia zna już ten smak, wiec odchodzi, zostawiając zapach fiołkowych perfum , bojąc się przyzwyczajenia, ale nudy na pudy i owszem , miewa

 A u  jej  siostry Basi jakoś tak gromadnie,

może nawet ludycznie , ale 

akcja od rana do nocy .  

Dzieci i gadatliwy mąż Jasiu, typ który nie zdradza. i akwarium w meblościance , a kot na tapczanie. U Basi wieczna gonitwa, ona nie ma czasu na filozofowanie, real bierze jakim jest. Czy obie sią uzupełniają , 

bo matka ich była artystką wypośrodkowaną i rozdartą, miedzy niebem a piekłem?? 

Co to nie dbając 

o względy męża, straciła równowagę , zatraciła się, 

On poszedł szukać 

przytulanki, a ona zniknęła. 

Może  jakiś ciąg dalszy nastąpi ?może ....

Może nie ma tu u mnie, czego chce tzw. czytacz czyli: morderstw, szpiegowania, zwrotów akcji po amerykańsku, scen erotycznych, opisów patologii, czy nadmiernej ekscytacji człowiekiem, bo ja chyba staję się mizantropką. Już tłum mnie nie fascynuje, i nie wciąga, wole takie tam gadu-gadu, po koleżeńsku albo po sąsiedzku, nie zobowiązująco. Może  jutro jeszcze  nowe rzędy literek 

się tu pojawią dla oddechu i paru minut ucieczki od szybkiego świata....

cdn

       

 

c.c.n

Nowy styczeń.

 Już po celebracji świąt... Jest mżawka, jest mgła, i jest koniec niedobrego roku, a myśli leniwie splątane . 

Jak zwykle przed snem porządkuje je sobie, ale co postawie pion , to poranne rozważania zanim wstanę, dają mi opcje zero.  Wieczór 

daje mi miękkie wejście w życie innych.

Sięgnę po nie chętnie, jak po kawałeczek serniczka,  i podzielę się opowiastkami znajomych i wspomnieniami zupełnie indywidualnymi.

Polityka nas wszystkich zjada, powiem więcej, niszczy , dlatego każde spowolnienie, i skok na bok w pląsy słów splątanych , acz prostych, i zwyczajnych - to lubię.

no i można uznać je za prawdziwe

Miasto jakby opustoszałe, wszystko dzieje się wirtualnie, na zdalnym ,więc zawsze, czy tego  chcemy czy nie, żyjemy

 wspomnieniami, i dużo rozgrywamy mózgiem niezależnie od jego zasobów. Uczymy się nowości mimo , że trudne są adoptujemy je, 

a wszystko szybko, szybko. Dziś szybko staje się wczoraj, a wczoraj idzie szybko w zapomnienie. Sylwester ze wspomnień szalonych lat 70-tych ? to mróz , i szampanskoje  igristoje, dym papierosowy, sałatka, kieliszeczki 

nieduże , szaleństwo tańca, ABBA , Baccara , Donna Summer, i dużo serpentyny. Powroty były koszmarem .Mróz ,śnieg i jeszcze nie wiesz o co chodzi, ale coś ci w głowie pulsuje, i język kołkiem staje od papierosów. Kac gigant to zmora, a wiem coś o niej, bo we wczesnym dzieciństwie,  siedziała na mnie ta ciężka zjawa, i nie pozwalała oddychać. 

Krótkie, ale mocne to przeżycie, do dziś w szczegółach pamiętam , a ona w szarej sukni, i bez oczu była....

Są takie momenty, że nie wyrzucisz ich z pamięci, może sprawić to tylko starość, gdyby zapukała nam do drzwi demencja.

Sylwester w PRL ...to były fajne chłopaki poznańskie, i piękne dziewczyny  i bywało w Sylwestra, że nie tylko się tańcowało. Bywało, że się  chłopaki w  ogrodzie , na mrozie poszarpali o dziewczyny. Pamiętam też jednego kolesia , że całego Sylwestra przesiedział przy regale z książkami,

co było nie do zniesienia. Dziś już nie żyje, a dobrym i wziętym adwokatem był. Żona Anka-wdowa z córką wyjechały na wyspy. Córka pisze książki dla dzieci, i ma córeczkę:)  ale to nie ja pisze takie scenariusze. 

Kryśka chudzina ,lubiła szpan i błyskotki, ale szampan jej szkodził. a jej córka drobne pieniążki ciągle liczyła, i spoglądała tak podejrzanie spode łba . Była i Baśka co miała ...Ta miała synka, na saksofonistę szkolonym był. 

Baśka - cienka w pasie jak osa, miała nie tylko, ten tego, piękny biust, ale i duże błękitne oczy, i była podwójną wdową. A taka uroda jak z obrazka, zgubna, a ona była wesoła , i wcale nie samolubna .

No i Teresa z poetą-fantastą na kocia łapę, bo on tak ładnie klepał androny, i nie szukał żony, a nawet zostawił jej mieszkanie, swoją mamusie i córeczkę, i zwiał gdzie pieprz rośnie....

A mówią , że Chłopakom  żyje się lepiej, że dranie...o, sorry , 

nie wszyscy tak mówią .Też znam paru, co się nie załapali na szczęście. Henryk, znajomy Niemiec z Bawarii, taki zwyczajny niby przeciętniak, średnio wykształcony , bez wyobrażeń , i wymagań ponad stan,  lata  szaleństwa  młodości przy boku atrakcyjnej piękności :)Potem urodziła 2 dzieci i miała dla niego coraz mniej czasu, 

a on nadal pożądał namiętnie  , i palił się  w nim ogień. Zmienił prace , co by uciekać z domu w przygody z kobietami. Stał się niemieckim , obwoźnym prezenterem i  sprzedawcą wysokiej klasy odkurzaczy. Tu znalazł mały raj , a samotne kobiety same mu na kolana siadały:)Przestał w końcu dzwonić do żony,  i zniknął z horyzontu. Potem kupił sobie stary dom w Westfalii do remontu, i duży ogród pod hodowlę królików, kur, gęsi  i kaczek. Poniosła go fantazja, i nadmiar wolności osobistej. Nastawiał budek i klatek co niemiara. Kupił Mazdę, i skuter , i nawet jajami handlował po wsiach . To go przerosło , a może lubił te klimaty. Utonął w pierzu , i puchu z różnymi przejściowymi kobietami. Ponoć 

nie przyznaje się do porażki, ale stać go na coraz mniej, i pióra mu opadają ...taki los koguta.

c.d.n.

 

Aniołowie cz.1

 

O, Anioł spolegliwy, czysty i urodziwy, ale takie są tylko w niebie, a spadają na nas jedwabiście miękko i niespodzianie , jak radości oczekiwane , czy tragedie niechciane.

Niebawem uduchowione święta kiedy to aniołowie się radują, a anieli śpiewają, i cuda cuda ogłaszają.
To taka piękna coroczna wyrwa w drodze naszego życia , taka błękitna, i złota,  jakby otwierały się niebios wrota, i przez parę dni  unosimy się nad planetą Ziemia.

Lata 50-te też miały swój urok. Uczuciowo, z zapachem zieloniutkiego świerku, bez pomarańczy, ale z opłatkiem na zdobnym talerzyku , i wzruszonymi rodzicami.

W radiu polskie kolędy, pastowane podłogi, pościele wysuszone na mrozie, zapach jabłek i nalewki wiśniowej . 

Listonosz nosił kartki z życzeniami Wesołych...To ciotki i wujkowie przesłały nam brokatowe,  błyszczące życzenia Błogosławionych Świąt . My też całymi tuzinami pisaliśmy im życzenia na kartkach kupowanych na poczcie, i oklejając je pracowicie znaczkami. Wzrastało uroczyste napięcie, a babcie i mamy kręciły kulką drewnianą ciasto w donicy , dodając pachnideł rumowych, cytrynowych, czy waniliowych i drożdży , mnóstwa  żółtek, maku , sera, etecera:))) a stolnica do rozwałkowywania ciasta była w ciągłym używaniu .

Paluszkiem wylizywano z donicy słodkie resztki ciasta , i kulkę do ucierania mniam , też :) Zabawne , bo teraz kiedy po latach pisze to bezosobowo, 

znów czuje ten ulotny smak i zapach wanilii z dzieciństwa.

Nie było wtedy mandarynek, ale były suszone owoce z ogródka , beczka deptanej kapusty kiszonej, i suszone grzybki, 

a zając wisiał za oknem ,aż skruszeje.

Nie do wiary, ale dzieci nie miały pluszaków, ani klocków lego, a działo się tak urokliwie, że czas Gwiazdki  płynął pomału, a smakowicie. Każda chwila była  doceniana, i zadziwiała je wyjątkowością . Wnętrze kościoła ozdobne i nadobne, kolędy ochoczo śpiewane , i wzruszenie...Otwarte drzwi do pokoju z wystrojoną po sufit choinką  wszyscy zachowujemy w wiecznej pamięci, i  co roku , jakby się nam szuflada otwierała z zapachami świątecznymi , i z dotykiem kruchych ozdóbek bombkowych. Kiedy już dojrzewamy, dorastamy, i się usamodzielniamy, cięgle na nowo, wraca ten nastrój, te tajemnicze szelesty,  kolorowy półmrok , światło świeczek kręconych, cukierków w sreberkach, jabłuszek czerwonych. 

Rodzina przy stole , 

tak pamiętam....

                                     

Komedyjka nieżyciowa.

   

  Znowu mam potrzebę pisania, takiej lżejszej zabawy słowem ,bo nie tylko śmiercią człowiek żyje. Piękne są momenty, kiedy możesz podeprzeć sobie ręką podbródek, i dać sobie chwile samowoli umysłowej . Miłosne historie zawsze unoszą  nas gdzieś tam w obłoczki , na jakiś czas, i aż to nie wystygnie, wierzymy w cuda wianki a chłopak wierzy dziewczynie, a jak nie wierzy, to cierpi, i zabija jak  Otello Desdemonę.

Tak było. ale gorsza jest wersja kobieca, bo  kiedy dręczony przez zazdrosną kobietę mężczyzna ma myśli samobójcze, i to się nazywa namiętność! 

Ona , Desdemona miała szalona głowę, dużo wdzięku, i przyciągała uwagę właściwie to nie wiadomo dlaczego, bo dziewczyna jak setki innych. Może ruchy, może sylwetka, choć nieszczególnie zachwycająca, dlatego nogi dłuższe , a piersi większe zawsze chciała mieć. Może sama jej obecność wystarczyła , bo rozmów nie umiała pięknie skomplikować. Choć oczytana, ale była jak  zamknięta bombonierka , co czeka na otwarcie. 

On, typ dyktatora, nerwowy typ zdobywcy, ale pociągający i zapadający w pamięć. Zazdrosny, a  ona na przydechu, nie ogarniała, że to już trzeba na wodę głęboką. Jeszcze strzelanie oczkami w pracy, jakiś spotkany na ulicy kolega z liceum, jakaś ucieczka do mamy, on szalał, chciał ją mieć zawsze przy sobie, drobiazgi budziły jego agresje.... Dojrzała ekspresowo w dwa lata, kiedy tak szybko działo się: jeziora, kafejki, kino, i długie rozstania pod lipą, w deszcz czy mróz. Kochała zapach jego skóry. To było życie na linie, swoboda młodości, dziecko i koniec. On nie ogarniał ojcostwa , znikał na całe dnie , ona walcząca, bo poczucie obowiązku i tkliwość. Pieniędzy nie było, pensyjka, i ostry real codzienności smagał ich zdziwione w dusze, trochę wystraszeni ,  bo  wszystko za wcześnie. Ona za miękka, ze swą chorobliwą wrażliwością i dumą, z poczuciem żalu, że brak mu szacunku do niej. On, Otello, wyskoki na boki, aż złapali falę. Pozornie, jak aktorzy grali z bliska, i z oddalenia. Traktowali wszystko jak okres przejściowy, że to minie, i się wszystko wyjaśni. Ona zbyt spolegliwa i raczej milcząca , stała się  źródłem jego złości i frustracji. Wciągnęło ją życie  typu, praca - dom, na zasadzie , że tak trzeba, a on szukał miejsca i sposobu na dobry dochód, skupiony raczej na sobie,  ciągle  czujny, jej każde wyjście, nawet na zakupy,  było pełne dramatyzmu, "co tak się umalowałaś , gdzie idziesz? Choć już mniej  zazdrosny był, zanim wyszła ,  powietrze aż buzowało złością, potem często rozczulała się nad sobą , bo wiedziała , że po powrocie padnie pytanie "Czemu tak długo "....taki  więzień miłości :)) Po roku już zawsze zakupy robili razem.

On i ona, dwa światy , ale rozumieli się doskonale , ona się dostosowała, "bo tak trzeba", dla świętego spokoju, dla dzieci, ale tak do końca, nie godziła się na taka ostrą jazdę. 

Weszła z nim w biznes. 

Kochał, był zazdrosny , i zdradzał. Jeszcze naiwna i szczera, kochała , i nie była podejrzliwa, a  kobiety pojawiały się coraz częściej w jego szybkim i nerwowym życiu. Chyba wiedziała o każdej, czasem go śledziła , chyba czuł jej oddech na swojej szyi.  Niektóre potrafiły dzwonić na telefon  domowy, a nawet w towarzystwie się ujawniać, by robić uwagi " ty taki piękny, i się z nią marnujesz". Przetrzymała, choć osłabiło to intensywność jej smakowania życia, a jej  uśmiech stracił blask , i trochę zgorzkniała. 

Liczyła, że kiedyś mu  przejdzie, czekała na łagodność działań,  i słów. Przyzwyczaiła się do tego zorganizowanego  życia, a nawet polubiła jego nakazy , i rozkazy, choć cały ten czas bunt w jej duszy gościł. 

Gdyby tylko była bardziej ckliwa, i miała  temperament erotyczny, i miała w sobie chęć  okazywania więcej czułości...może , gdyby w tym kieracie znalazła chwile na fryzjera, i  kosmetyczkę , i nie brała jego obraźliwych  słów nazbyt poważnie... ale te słowa dusiły ją , zmieniały jej  psychikę. Stała się smutniejsza, i jakby pozbawiona energii i fantazji, więc kiedy już dzieci nie wymagały ciągłej opieki, wpadła w pracoholizm,

 Wir pracy ją oślepił. Też poczuła zapach pieniędzy, i rozkosz ich wydawania, a nawet pokochała zamaszyste smakowanie sukcesów, i że to od niej dużo zależy, i taka pewność siebie, i to spec-poczucie

wyjątkowości na nowo...

To wszystko uśpiło jej czujność, nie zauważyła , że ta młoda wydra, brzydula rzucała się jej w oczy najczęściej. Pewnie była dobra w łóżku.... Kiedy  nieuchronność zapukała realiami, on wybrał, a Desdemona umarła i rozsypała się na tysiąc 

kolorowych szkiełek swego lustrzanego odbicia.  

A on biały Otello, piękny, 

jak młody Bóg, nie rozpacza , nie żałuje, i żyje sobie wygodnie w  swoim  imperium . Jest  szczęśliwy, i nie ma  wyrzutów sumienia. 

 Sory, banalne to ale zdarza się  często, i nadal funkcjonuje miedzy ludźmi. Na smutno znowu, ale to szekspirowska historia, a miłość  przecież bywa smutna i tragiczna. Od wieków tak, po dziś dzień, bo w sercach ludzi  niewiele się zmieniło.

         
 c.d.n.

     





    

  

Listopadowe przemijanie.

 

 

  

Czas zabija nas . 

Tak, to normalne, choć  nie przyjmowane 

na co dzień, przez zwykłego śmiertelnika,

bo on wie, że nie...a przecież śmierć i życie to duet odwieczny, i trwał będzie wiecznie.

Natręctwo myśli w tym temacie , zabija mu rozsądek i umysł? Rodzimy się z piętnem śmierci, z duszą czystą,  obciążoną tylko 

genami przodków.  Grzech dopiero przed nami . Z  obawy przed karą żyjemy sobie moralnie, zgorszenie przychodzi znienacka. 

Co to jest moralność, i kto to klasyfikuje ?  Bóg z niebios,  czy czarny wysłannik piekieł ?  Doświadczamy życia,

gramy, i  przeżywamy przez lata, i zostajemy z niewiedzą.

 Kuszeni przez demona bierzemy kredyt na życie wieczne. Handlujemy własną duszą, podpisując  certyfikat wieczności, koniecznie  atramentem w kolorze krwi, i  jak zawsze gęsim piórem . Zepsuci "do szpiku kości" szaleją, balują, kłamią i oszukują, wykorzystując czas dany do wieczności,

 a Moralni , ci nudziarze,  modlą się za ich dusze.  Życie , to paradoksy, i nigdy nie wiadomo, co dobrem jest a co złem. Nasze życie jako wartość dodana ? sami sobie sens musimy znaleźć, bo nawet diabeł tu nie pomoże , i luster zabraknie.

  *Pierwszy cios, umierający ojciec, i matka,  szło to  pomału, choć nieuchronnie. Umierałam wtedy razem z nimi .

Rurki aparatury, gęsty zapach choroby, i śmierci. 

Potem dotykało mnie to seriami / 9 osób w 11 lat/

 *Kiedy odchodził ktoś z rodziny, ból zamykał mnie na pare lat. Odejście znajomych, i tych z najbliższego otoczenia , przeżywałam już bez uniesień, wewnętrznie, i z poczuciem obowiązku.

Przez 11 lat, byłam jak anioł śmierci, i zawsze pod ręką,  zabierałam ich do nieba i wracałam*  Teraz jestem aniołem z granitu,

obojętnym na wszystko, odpornym na łzy i cierpienie, i nie dam już nikomu swojej energii,  Chcę  żyć w zgodzie z własnym obiegiem krwi, tak trochę bez serca , egoistycznie, i na dystans.

Cmentarze pełne są poświęceń,

i pochowanej tam energii tych i tamtych , 

a ziemskiej cykliczności nie zmienimy.

W ten dzień dusze unoszą się nad grobami, i trwa pamięć listopadowa.  Z miłości, zapalamy światełka, a dusze umarłych tańczą nad grobami. Czasem wyrzuty sumienia nas tam kierują, czasem obowiązek, albo, że tam tak ładnie, cicho, i czuć w powietrzu stan uniesienia, i kwieciście jest. Z tęsknoty , co roku, albo raz na 5 lat, z rozgoryczenia, ze złości, że oni sobie odeszli, że nas zostawili,  opuścili. 

Wszyscy jednak pamiętamy , bo pamięć jest ważna, bo pamięć tworzy historię. Może to naiwnie,  i nazbyt oczywiście brzmi , ale tak to jest, wszystko mija, i my też.

Ja już się nie buntuje, i pójdę zapalić światełko...

c.d.n.

Pan Jan i Pani Janeczka

 
*Lato w odwrocie, patrzę więc              

w stronę ciepełka , na stary fotel, 

na półkę z książkami, , w komputerze  wyszukuje e-booki klasyków, oraz słuchowiska sprzed pół wieku na wieczory granatowe, jesienno- zimowe . Teraz wiatr w mojej głowie    pisze patykiem historyjkę z realu, a ja podpatruje.

Młodość i starość - wszyscy te lekturę przerobić musimy, bez żalu, i pretensji do czasu skradzionego czy darowanego. Czasem dziurawy koszyk wspomnień 

zmienia ważne szczegóły, i poddajemy swoją przeszłość  nieświadomie szlifowaniu pod swój gust, resztę spychamy w niepamięć. To raczej ona całe zło zjada, dla naszego psychicznego dobrostanu, a niepamiętanie i wymazywanie najgorszych wspomnień samoobrona jest , i lekarstwem się staje dla naszego umysłu.

Poznańska księgowa i Jan z krakowskiego , już tylko 

w opowiastkach dzieci i wnuków , a działo się multum. Bywa, że lata dzielą ,

ona starsza od Jana o lat 12,

 a tym samym doświadczenie, i mądrości książkowe i życiowe

jakże różne . Chyba tylko iskra boża sprawia, że pali się to to jak busz, albo harcerskie ognisko :)

 i nie odpuszcza . Już tylko miłość , i mezalians, albo małżeństwo wcale nie z rozsądku, bo jakże to połączyć ?? Jan, po wiejskiej szkole podstawowej,

a ona nieźle wykształcona, tony przeczytanych książek i sto wypraw po Polsce , już bankowa urzędniczka.

Tak na styku polskich dwóch światów,  ona zapatrzona, 

on 190 cm, but nr.48 i nic więcej. Jego rodzice w "kurnej chacie" a dziadkowie nawet do Ameryki za chlebem nie popłynęli. takie to były naturszczyki przywiązane do prostoty i z lekka zacofane. 

* Ona jeździła w krakowskie na wakacje, tam gdzie powietrze ok. i odmienny klimat , on dołączył do spacerującej po górach i dolinach nietutejszej kobiety nie mając nic na myśli, wszak była starsza o prawie całe pokolenie. Wrażliwa i oczytana, romantyczny mięczak -jak to mówią. Tradycjonalistka z dużym mieszkaniem w samym centrum Poznania. 

*Ona była przy nim sobą, mówiła, a on słuchał, i po swojemu  komentował. Które bardziej naciskało, aby trwać przy sobie.? 

Ona nie kalkulowała , ale coś ich do siebie ciągnęło, i niech się dzieje wola nieba....

Ślub i dwoje dzieci, oraz on, uczniem trzecim . 

Pokierowała jego nauką, kupiła skórzana aktówkę, i dobrą posadę mu znalazła, a tam , przyznana mu  sekretarka osobista. 

Korpulentna, i jeszcze zalotna ropuszka z czerwonymi usteczkami, jakby samo ciepełko:) 

Żona w pracy i w domu , dzieci  tuż przed egzaminami na uczelnie,", a pani Janeczka była w zasięgu ręki. 

* Po roku, całkiem oficjalnie prowadził drugie życie, krążył między żoną, biurem i panią Janeczką, a po jego śmierci ropuszka przejęła wszystko...a nawet więcej niż nieżyjąca już żona.

* Zawsze znajdzie się ta trzecia , jakaś Janeczka, taki  wampir energetyczny. Wypoczęta, bez przeszłości, i taka chętna wyssać wszystko z obiektu męskiego, co wpadł jej do rąk. 

Janeczka ponoć żyje jeszcze ...ponoć gdzieś w wielkim mieście samotnie, na czwartym piętrze z windą , i z demencją. Już nie gra w toto-lotka, bo ma dobrą emeryturę , szkatułkę z biżuterią, 

i pomoc domową.  

*Wszystko się rozsypało w niepamięci potomnych ,

są tylko nowe wersje i legendy, 

ale  nikt już 

nie pamięta żony pana Jana.

To przed- zaduszkowo i spokojnie .

ale już biorę zakręt...

c.d.n.