Pan Jan i Pani Janeczka

 
*Lato w odwrocie, patrzę więc              

w stronę ciepełka , na stary fotel, 

na półkę z książkami, , w komputerze  wyszukuje e-booki klasyków, oraz słuchowiska sprzed pół wieku na wieczory granatowe, jesienno- zimowe . Teraz wiatr w mojej głowie    pisze patykiem historyjkę z realu, a ja podpatruje.

Młodość i starość - wszyscy te lekturę przerobić musimy, bez żalu, i pretensji do czasu skradzionego czy darowanego. Czasem dziurawy koszyk wspomnień 

zmienia ważne szczegóły, i poddajemy swoją przeszłość  nieświadomie szlifowaniu pod swój gust, resztę spychamy w niepamięć. To raczej ona całe zło zjada, dla naszego psychicznego dobrostanu, a niepamiętanie i wymazywanie najgorszych wspomnień samoobrona jest , i lekarstwem się staje dla naszego umysłu.

Poznańska księgowa i Jan z krakowskiego , już tylko 

w opowiastkach dzieci i wnuków , a działo się multum. Bywa, że lata dzielą ,

ona starsza od Jana o lat 12,

 a tym samym doświadczenie, i mądrości książkowe i życiowe

jakże różne . Chyba tylko iskra boża sprawia, że pali się to to jak busz, albo harcerskie ognisko :)

 i nie odpuszcza . Już tylko miłość , i mezalians, albo małżeństwo wcale nie z rozsądku, bo jakże to połączyć ?? Jan, po wiejskiej szkole podstawowej,

a ona nieźle wykształcona, tony przeczytanych książek i sto wypraw po Polsce , już bankowa urzędniczka.

Tak na styku polskich dwóch światów,  ona zapatrzona, 

on 190 cm, but nr.48 i nic więcej. Jego rodzice w "kurnej chacie" a dziadkowie nawet do Ameryki za chlebem nie popłynęli. takie to były naturszczyki przywiązane do prostoty i z lekka zacofane. 

* Ona jeździła w krakowskie na wakacje, tam gdzie powietrze ok. i odmienny klimat , on dołączył do spacerującej po górach i dolinach nietutejszej kobiety nie mając nic na myśli, wszak była starsza o prawie całe pokolenie. Wrażliwa i oczytana, romantyczny mięczak -jak to mówią. Tradycjonalistka z dużym mieszkaniem w samym centrum Poznania. 

*Ona była przy nim sobą, mówiła, a on słuchał, i po swojemu  komentował. Które bardziej naciskało, aby trwać przy sobie.? 

Ona nie kalkulowała , ale coś ich do siebie ciągnęło, i niech się dzieje wola nieba....

Ślub i dwoje dzieci, oraz on, uczniem trzecim . 

Pokierowała jego nauką, kupiła skórzana aktówkę, i dobrą posadę mu znalazła, a tam , przyznana mu  sekretarka osobista. 

Korpulentna, i jeszcze zalotna ropuszka z czerwonymi usteczkami, jakby samo ciepełko:) 

Żona w pracy i w domu , dzieci  tuż przed egzaminami na uczelnie,", a pani Janeczka była w zasięgu ręki. 

* Po roku, całkiem oficjalnie prowadził drugie życie, krążył między żoną, biurem i panią Janeczką, a po jego śmierci ropuszka przejęła wszystko...a nawet więcej niż nieżyjąca już żona.

* Zawsze znajdzie się ta trzecia , jakaś Janeczka, taki  wampir energetyczny. Wypoczęta, bez przeszłości, i taka chętna wyssać wszystko z obiektu męskiego, co wpadł jej do rąk. 

Janeczka ponoć żyje jeszcze ...ponoć gdzieś w wielkim mieście samotnie, na czwartym piętrze z windą , i z demencją. Już nie gra w toto-lotka, bo ma dobrą emeryturę , szkatułkę z biżuterią, 

i pomoc domową.  

*Wszystko się rozsypało w niepamięci potomnych ,

są tylko nowe wersje i legendy, 

ale  nikt już 

nie pamięta żony pana Jana.

To przed- zaduszkowo i spokojnie .

ale już biorę zakręt...

c.d.n.